انتظار

بخوان وملتمس دعایت هستم

برخی از حالات اسوه‌ی محبین، امام زین‌العابدین علیه السلام

مرحوم شیخ عباس قمی در کتاب «منتهی الآمال»، جلد دوم می‌نویسد:

آن حضرت در شبانه روز، هزار رکعت نماز می‌گزارد و چون وقت نماز می‌رسید بدنش را لرزه می‌گرفت و رنگش زرد می‌گشت و چون به نماز می‌ایستاد مانند ساقه‌ی درختی بود. حرکت نمی‌کرد مگر آنچه که باد او را حرکت دهد؛ و چون در قرائت حمد به مالک یوم‌الدین می‌رسید، چندان آن را مکرر می‌کرد که نزدیک می‌گشت قالب تهی کند؛ و چون سجده می‌کرد، سر از سجده بر نمی‌داشت تا عرق مبارکش جاری می‌شد.

شب‌ها را به عبادت به روز می‌آورد و روزها را روزه می‌داشت؛ و شب‌ها چندان نماز می‌گذاشت که خسته می‌شد. به حدی که نمی‌توانست ایستاده حرکت نماید و به فراش خویش خود را برساند. لاجرم مانند کودکان که به راه نیفتاده‌اند، حرکت می‌نمود تا خود را به فراش خود می‌رساند. و چون ماه رمضان می‌شد، تکلم نمی‌کرد مگر به دعا و تسبیح و استغفار؛ و از برای آن حضرت خریطه ای (کیسه) بود که در آن تربت مقدس امام حسین علیه السلام نهاده بود. گاهی که می‌خواست سجده کند بر آن تربت سجده می‌کرد.