در حالات علّامه بحرالعلوم چنين نگاشته‏اند : روزى علّامه وارد حرم مطهّر حضرت على، عليه السّلام، شد و مصرع اول اين بيت شعر را خواند :

چه خوش است صوت قرآن، ز تو دلربا شنيدن        به رُخت نظاره كردن، سخن خدا شنيدن

     يكى از حاضران پرسيد، چرا اين شعر را خوانديد؟ علّامه پاسخ داد : وقتى وارد حرم مطهّر امير مؤمنان على، عليه السّلام، شدم حضرت ولى عصر، عجل اللَّه تعالى فرجه الشريف را ديدم كه در ناحيه بالا سر نشسته با صداى بلند و شيوا، قرآن مى‏خواند، از اين رو آن شعر را خواندم. (بحار الانوار، جلد 53، صفحه 302)